Kendisini Arayan Adam. Şiiri - Necdet Erem

İnsanı düşünüyorum,
İnsanları ve davranışlarını gözlüyorum.

His ve duygularımı keşfetmeye,
Sevginin adını koymaya, sınırlarını çizmeye çalışıyorum.

Korkunun mahiyetini,
ve sebep ve sonuçlarını irdeliyorum.

Yalnızlık denizini aşma ve geçme mücadelesi veriyorum.
Amma kulaçlarım küçük, kollarım takatsiz kalıyor.

Kaybolmaya çalışıyorum kalabalıklar arasında.
Oysa kimden, gizlendiğimi veya neyi gizlenmek istediğimi bilmeden.

Bazen deniz sahilinde semaya dalıp kaybolup gidiyorum.
Düşünce gemimin bilinmeyen rotasında.

Dalgalarla dertleşmek,
martılarla konuşmak geliyor içimden.
Hâlbuki etrafımı çevreleyen onca insan varken.

Nedense dillerini bilmediklerim ilgimi çekiyor.
Galiba bilmediğim ve bulamaya çalıştığım sırları,
bana söyleme ihtimalleri olduğunu sandığımdan.

Sevgiyi arıyorum.
Sevgiliyi düşünüyorum.

Sevgi ne.
Sevgili kim.
Onuda bilmiyorum.

Yanımda düşünüyorum tüm sevdiğimi sandıklarımı.
Avunmak için yetmiyor, teselli vermiyorlar bir türlü.

Çağırıyorum beni sevdiklerini,
hatta benim için ölebileceklerini bile söyleyenleri de,
birer, birer.

Hiç birisi birkaç dakikadan fazla duramıyor,
daralan dünyamın kararan ufuklarında.

Ve geldikleri gibi bir anda yok oluveriyorlar,
hasretin yalnızlığın acısını içimde bırakarak.
Küçülüveriyorlar uzaklaşan ve kaybolan bir noktada.

Ben yine yalnız,
yine kimsesiz.
ve yine üzgün,

Ayaklarımın altında yer,
üstümde gök dediğim bir dam.
Ve ben içinde kopan fırtınaların karanlıklarında kendisini arayan adam.