Kendinin Celladı Şiiri - Adnan Durmaz

ne aşk acımasız cellat ne zaman hain..kalbin hazin aldanışında
kendinsin sorgulanan kan içre aldanmış demlerin yanışında

yurtsuz kuşlar gibi öfkeli bulutlar dolanır dardağan hazanlarda
hışımla yağar çılgın aşk başka baharlar gelir her uyanışında

sen zamanı elle gelmeyecek kalyonların yasıyla ağlayarak
giden görür ki ufkun sis giysileri ne güneşler solumakta

insanın celladı kendisidir ki kendi seçer aşk olmayanı aşk diye
kuru dalları güllerle donat..sonra da yaprak yaprak ağla soluşuna

en kırgın yerinden kalbini asmak düşer aşkı suçlayanların payına
ve geçmişini çekmek gözyaşından bir tesbih gibi hazin yanışında

darağaçları kur boş kalmış kısır kuşsuz ve şarkısız dallarından
kurban da sensin yargıç da içinde durmadan dolanan ölü hulyalarda

son kalan güzelliğidir aşkın içinde o nazlı boyunlu gül
ey kendinin celladı as onu orada ve sakın ardından ağlama

adnan durmaz