Insan yok mu şu insan Şiiri - Evrim Evre ...

İnsan yok mu şu insan;
Koyuldu mu işe,
Neler yapar ki neler;
Yarattı lamekani içindeleriyle...
Önce yarattı var etti,
Görevler yükleyerek inandi
Hatta taptı.

Rab'bı, Tanrıyı, Allahı ve ilahi halk etti,
Hiç birinin, bütün bu olan bitenden yokken
haberi
Beşeri becerip, derununda döllenip
Ve sonrasında; Biz, ben içinde yok oldu gitti...

Yaratıp taptıklarına gizli görevler,
Hatta gizliden de görevliler vererek...
Cebraile özel ulak,
Mikhaile tabiatı sunak,
Azraile can taşımasını,
Bu olup bitenlerden yokken haberi hiç
birinin ki
Zaten yoktular !
Israfil üfürüldü sûr oldu gitti...

TANRI dedi, ALLAH dedi, RABB dedi.
MEVLA dedi, HUDA dedi, HAKK dedi.
LAMEKAN iken mekan yapıp hub dedi
Canlar hal içinde ser oldu gitti...

Âlim oldu yazıp risalei kitaplar,
Ne matematikler, nice hesaplar,
Kuran, incil yazip tevratlar,
Zebur içlerinde kör oldu gitti.

Mekanlara ad verip saldi adrese,
Sinagog, havrasi cami, Kilise,
ALLAH evi dedi yaydi herkese,
Cemevleri arada var oldu gitti...

Musevi'yi çözdü yahudilikle,
Isevi'yi süzdü hıristiyanlıkla,
Muhammedi'yi bozdu müslümanlıkla,
Sair dinler sindi kör oldu gitti...

Tanrıya kilise, paye papaza,
Rabba sinagoglar hahamda haz'a
Allaha cami imama vize,
Cemevleri hepsiyle halk oldu gitti.

Muhammedi Mirac'a arşın hattına,
Musa'yi tura yolculadı sathina,
isa'yı çarmıhtan gökler katına,
Davut gölgesinde sır oldu gitti.

Bunca işler yapıp hiç yorulmadan,
Yaratarak tapıp uydur bıkmadan,
Utanma bilmeden ve usanmadan,
Insanlık, olmayanda pır oldu gitti...

Ne Tanrı, Rab, Allah, Hak biliyordu,
Ne peygamberlerin akli eriyordu,
Din, melek, kitap, kalem eriyordu,
Bilim bil bil oldu var oldu gitti...

Evrim Evrensel der bil'di hakikat,
Bunca gerçekdışı onca hilkat'at
Bilim mürşidiyle yürür kainat
Sorgu ile yargı pir oldu gitti...