Kendini Seyret Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Neşem var.
Ve özlemli bir hüzün içimde.
Gezmekte o şiir yüzlünün gönlünü gönlüm,
Ve bulur her gece,
Başka bir hayranlık sebebi.

İçinde acı olmayan bir anti melankolik sevgi...
Varlığın savaştı yokluğunla,
Ve öyle bir zafer kazandık ki beraber;
Zamanın ötesinde bir ütopyaya taşındık.
Gezmekteyiz gönül gönüle bir bahçede,
Ve duymaktayız;
Ne kadar gürültülü olursa olsun bu kalabalık sokaklar,
Umudumuzun o içli şarkısını.
Uzaklardan gelir ama hoş gelir.
Uzaktır belki ama mutluluk vaat eder.
Çok ama çok uzaktır belki ama güzeldir be!

Sen ne dersin?
Güzel midir sence de?
Sence buna denir mi şiir?
Denmezse daha iyidir,
Sözümü tutmuş olurum zahir...

Bilirim seversin umut dolu şiirleri,
Bu sabah umudu seçtim senin için.
Seni tanımlayan sitemler değil,
Kahrolası kahırlı sözler seni anlatamaz ki...
Belki yokluğunu anlatır.
Yoklukla imtihan zordur,
Bilirsin bu söylediğimi...

Ama söz konusu sensen,
Var mıdır hayalden daha güzel tasvir,
Umuttan daha güzel kelime?
Ya da var mıdır,
Senin ile başlayan cümlelerin içinde bir kusur?
Var ise;
Senin yokluğundan,
Benim sürç-ü lisanımdandır.
Gördüğün gibi "anlatmakta güçlük" peşime takılmış.
Anlatamıyorum...
İyisi mi sen kendini seyret gülüm.
Zira ben seni seyretmeyi çok seviyorum.
Her anımda...
Belki sana da iyi gelir kendini seyretmek...
Kim bilir?...