Kendini Sağlamayan Denklem

canımın zıbınlarında
bir hece
atar adımlarını
şiire
ben tükendikçe.

dünden kalma
cümleler
küf küf büyür
bir son satırın
eteklerinde.

neyden
yakındıysa
kimseler arasında
bir kimsesiz:
kör bir ıslık
oldu o
dilinde.

gözlerim
artık
iç cebime
sakladığım
bir sersem.

korktuğum şeyleri
iç cebime
saklamayı
çoktan
öğrendim
hayattan.

yamalı bir
çocuktum
bir zamanlar
ben de
hayatın
iç cebinde.

her yanlışımda
parmaklarımı
kesiyor
yerküre.

—doğrularımı
saymak için
parmak hesabı
gerektikçe.

yedeği yok
yaşamın
ki
benim elimdeki
bile
tam değil.

bir anlam
oluşmadı
henüz
vereceğim
kendime.

olanları da
ben tükettim
hep ben
diye diye.

kendi içine
doğru
büyüyen
o yalnızlığı
bencillik mi
doğurdu.

sonra oydu tuvallerin
gözlerini
yalnız kalmamak
için
her gözün yerine
kendini mi
koydu.

apansız yükselişler
içinde
yerini bulamadıkça
alçalan
her neydiyse
o da
benim gibi
o muydu.

ilk saatleriydi
sabahın
gece
heba edilmişti
şimdiden.

kendi yüzümüze
düşmüş
bir düştük.

çalkantılı bir
deniz
mermer gibi
örterdi
hüznün üzerini.

üzerimizi örttükçe
daha çok üşürdük.

—yürek üşümeyi
kimden öğrenmiştir
ellerden mi
ayaklardan mı.

uyanınca
kendimizden
çatısından
düştük
kendimizin,
yani
dünden.

yazık,
ağzımın içinde
yatay dursa
bile
damağıma batıyor
yine de
kelime.

küçülsün diye
ben onu
dilimle
törpüledikçe.

yine aralık
ve yine
yeniden başlamak
için
çözmen gereken
bir bilmece.

doğdun
ve bu sana
yeter dediler
kendilerince.

ve yaşamak
her hanesinde
bir başkalaşım
ama
tekdüze.

tüm hareli
iklimleri
ve
yağışları
ve
tepeleri
kanından devşirecek
kadar
sevdirdin kendini
sessizliğe.

kendimin
kübünü alıyorum
buna sığınıyorum
azalmaktan korkup.

gittikçe küçülen
bir şey oluyorum
—negatif bir şeye
benzediğimi
unutup.

neler ki şiire benzer
şiir yine de
benzemez
hiç
kendine.

işte matematik
bunun için var
ama
şiir neden.

sözün
karanlık odasında
köz olmuş
kalbim
daha
şimdiden.