Kendini Öldürecekti Şiir Bile

Yazmadan söylenmiş şiirlerim oldu benimde.
Bir dizesi yitik bir sevdada kaldı, bir dizesi eski bir dostta.
Biri gecenin karanlığına karıştı, biri kayboldu deniz kenarında.

Ama biliyorum; yazsaydım, en güzel şiirim sen olacaktın.
Gözlerinden başlayacaktı belki.
Gözlerin belki okyanus olacaktı derinliğinde, belki gökyüzü maviliğinde.
Ama karaydı senin gözlerin, yıldızlar parlardı gözbebeklerinde.
Ben o gözlerde uyur, o gözlerde uyanırdım.
Belki de sesin söyleyecekti ilk dizeleri.
Belki ellerin kaleme gelecekti.
Ama en çok gülüşünde hayat bulacaktı biliyorum.
Uyandığımız sabahları yazmalıydım ya da.
Günüm sen olurdun gecemden sonra.
Sana dönmek için evden çıkar, seni özlerdim.
Geceyi beklerdim koynunda sarhoş olmak için.
Her gece sarhoş olmak için her sabah yeniden ayılırdım.

Sen bende hiç bitmedin.
Belki şimdi sensizliği söylemeliyim dizelere.
Uyuyamadığım geceleri, ayılamadığım sabahları.
Okyanusları boğan, göğü karartan yokluğunu gözlerinin.
Şimdi olmayan gülüşünde ben ne kadarda yakınım ölüme.

Ama biliyorum en hüzünlüsü sensizliğe yazılan olacaktı.
Ağlayarak gelecekti kelimeler.
Kan damlayacaktı yorgun hecelerden.
Yazmadığım iyi oldu belki de.
Yazsaydım, kendini öldürecekti şiir bile…

(Ocak 2007)