Kendini insan sanar yaşarda gider

Sevdiği kimse yok
Nede seven Yüreği
Yüzü boya tenekesine daldırılmış metal misali
Mekanik beyni çirkindir dili
Kendini insan sanar yaşarda gider

Yılanı kıskandırır
Sırtlanlar utanır
Onu görünce böcekler selama durur
Her mevsim eksidir nadiren artı olur
Kendini insan sanar yaşarda gider

Yüzün görünce adam sanırsın
Onu şıklığın kalesi sanırsın
Bal gibi görür tuzu yalarsın
Kendini insan sanar yaşarda gider

Selamın aleyküm desen selamın almaz
Lafta Müslümanlığı kimseye vermez
Saz çalar tezene kıymetini bilmez
Kendini insan sanar yaşarda gider

Fitre verir çıkar diye
Yalvarır Allaha yalandır ve hile
Hacı Bektaş diyarından geliyorum diye
Kandırır kendini yaşarda gider

Onu görünce bedenim kendinden geçer
Kahrımdan içimde dumanlar tüter
İyilik bahçesinde kötülük biter
Kendini insan sanar yaşarda gider

Kadir mevla beni düşürdü bu belanın yanına
Artık tak etti yetti gayri canıma
Gül değdirse sanki diken batar tenime
Kendimi mutlu sayar yaşarda giderim