Kendini aklamak Şiiri - Ferdi Soylu 2

Aklar her tel saçım, aklar beni,
tıpkı kendi beyazları gibi.
Tek teselli bu mu?
Tek teselli bu, yok başka yolu.
Belki borç harç göçer giderim,
belki öderim birkaç yılın bedelini.
Gider isem,
yerde kalsın, kaldırmayın derdimi.
Ben bile böyle bilmezken kendimi,
kaldırmayın, yerde kalsın, yerlere miras derdimi.

Şöyle bir bakmak geriye öyle anlamsız ki artık, budalalık.
Geçmişi anıp anıp bugününe yakıştıran benimkisi, ahmaklık.
Belki birçok öğreti, hani en azından birkaçı der ki:
“Kendisi, insanın nedeni, sebebi.”
Sizce de öyle mi? Cevabı belki kalplerde gizli.
Fani iken söylenmeli mi, bilemedim.
Fani iken cevaplayan göremedim.

Herkesi sevdim, kendimi de bir zamanlar.
Kendine ihaneti, en ihanet olanlar anlar.
Yanlışlar nasıl tüketilmeli, bilen onlar.
Benimkisi ise doz aşımıyla yok olan doğrular.
Kaybolan bir ömür belki, belki de bir “kendini nasıl seversin artık?”
Vura kıra, yaka yanık, tanık sanık — mahkeme günü çatar, gelir ya artık.
Benimkisi bir çentik değil,
kaderin baltasıyla vurulmuş dev bir yarık.
Var ise bir tek sanık, benim o; istemez ne şahit ne de tanık.
Hepsi mevcut iken göklerde satır satır, kayıt kayıt.