Kendine Kuşkulu Şiiri - Kağan İşçen

solsun istedin soluğu yastığımın
çarşafımda kahverengi bakan pardesün yok
en küçüğünden en büyüğüne korkularını
yükleyince yalnızlığımın sırtına
kendine samimiyetinden kuşkulu
bir köy ıssızlığı çöreklenir koynuma
yorganımı terki diyar eyleyince bereket vakitleri
azar canıma açlığı azrailin
bir yudum dışarısına yanar benliğim
gece saçlarıyla örter utançlarımın üzerini
yüreğimden usanırım...

akıntılı bir yaradır gözlerim
hayaline kanmadığım sabahlarda
ve göremeyeceğim akşamlarının siyahını
en acı gerçeğim bilince...
reyhan nefeslim
konuş ki yayılsın güzelliğin doğama
batısız doğum ol
soğuksuz sıcağım
kışsız yazım
güzsüz ilk yazım
yazı yaban
alınyazım

sen
ilk ve son sohbetisin kirpiklerimin
gidişinin masalsı gri yağmuruyla
sedası ishak duyarlı
telafisi zor yanılgılarımın pişmanlığında
sözlerinin ağırlığı
ben
gidince kaf çekemez yollara uzaklığımı
gideceğim...