Kendine İhanet Şiiri - Erhan Turan

Boğazından geçen kaçıncı lokma,
Kim bilir uyumadığın kaçıncı gece,
Ölü gibi dolaştığın kaçıncı gün,
Bu kaçıncı saniye, ağlamayarak geçirdiğin...
İhanetleri alışkanlık hâline getirmek ne diye,
Gülleri kanlı sevmek,
Kalbine batırmak dikenleri,
Hem de kendi ellerinle söküp,
O masum bakışlarının ne işi var zifiri karanlıklarda...
Nedir gecelere takındığın bu tavırlar,
Öldürücü bakışlarla geçirdiğin kaçıncı gün,
Bir bir sıralamışsın ihanetleri kan çanağı gözlerle,
Hadi söylesene, bu kendine yaptığın kaçıncı ihanet...
Baksana, yaşadığın her yeri çöle çevirmişsin,

Alışkanlık hâline getirmişsin, kum fırtınalarında dolaş-
mayı...

Gurur onun neyime diyerek,
Kendine yer edinmişsin, idam sehpalarında...
Daha ne kadar görmezden geleceksin feryat figan eden
anneleri...
Annesiz yaşayan gözü yaşlı çocukları,
Daha ne kadar yazacaksın isyanın şiirlerini,
İdam sehpalarından...

Kırbaçlanan gülümsemelerine ne kadar eziyet edeceksin
daha...

Ölümümü bekliyorsun yoksa, bu dirençsiz şiirlerinle be-
raber...

Ey ihanet kokan şiirlerinde kaybolan şair...
İhanetlerinde kaybolmadan,
Bir bak bulunduğun bu zindanlar,
Yüzüne çarpan yankılara,
Peki, bu yankılara karşı savaşın nerede?
Hani gönül kaleminden gelen çığlıkların,
Özgürlüğe olan inancın nerede?
Ölüm haberin yankılanmadan ortalıkta,
İhanet zindanların demirlerini kır geç artık...
Yazılmasın istenir çocukların masum hâlleri,
Sevgi pınarları çamura bulansın istenir şairin kaleminden...
Zalime, zulüm edene isyan değil, sevdaya istenir isyan...

Ama sen susarsan, bu zulüm devri susmaz feryatları ku-
lak veren olamaz...

Kır artık şu kendine yaptığın ihanet prangalarını,
Kalemin seni bekler umutla,
Yaz gerçekleri dağlara eskisi gibi, korkmadan!
Açmış çiçekler rengârenk seni bekler...
Sevdaya değil zulme göğüs geren bir kalem ister...
Gökyüzünde uçuşan kelebekler...

Kalk silkin bu küflenmiş hâlinden,
Özür dile kaleminden, ona yaptığın ihanetlerin için...
Sustur bu zalim bağrışları,
Kalemin konuşsun insanlığa,
Ölüm buluşmadan ihanetinle
Kurtar bu esaretten kalemini...
Kurtar bu ihanetten kendini,
Senden beklenen çok şey var.
Kalk ve af dile kaleminden...
Başla artık mazlumun sesi olmaya,
Duy artık kulakların tıkandığı çığlıkları...