Kendine Güvenmeyi Öğrendiğinde, Kimse Se ...

İnsanın en büyük savaşlarından biri, başkalarının sesiyle kendi iç sesini ayırt edebilmektir. Çünkü çoğu zaman, kim olduğumuzu değil; kim olmamızı istediklerini bize anlatırlar. Ve biz, farkında olmadan başkalarının gözünden kendimize bakmaya başlarız. Bu da öz değeri dış faktörlere bağımlı hale getirir — oysa bu, insanın ruhsal olarak kendini yavaşça tüketmesidir. Psikolojik olarak, sürekli dış onay arayışı içinde olmak, “koşullu sevgi” kavramının yansımasıdır. Yani, sevilmek için bir şey olmak, birine benzemek, birini memnun etmek zorundaymışsın gibi hissetmek. Ancak gerçek sevgi, bir kimliğe sığmaz; o, insanın kendiyle kurduğu sağlıklı bağdan başlar.
İnsanlara fazla değer verdiğinde, bir süre sonra beyin bu kişileri duygusal yatırım nesneleri haline getirir. Onlardan uzak kalmak, tıpkı bir bağımlılıktan kurtulmak gibidir. Bu nedenle o kişileri kaybetmek, acı verse de aslında bir tür “duygusal detoks”tur. Çünkü bazı ilişkiler insanın ruhuna değil, sadece egosuna hitap eder. Bazı insanlar, özellikle narsistik eğilimleri olanlar, seni suçlulukla besler. Manipülasyonun en güçlü silahı suçluluktur. Seni kırarlar, ardından da “senin yüzünden oldu” derler. Beynin bu durumda “kendi hatam olabilir” diyerek seni korumaya çalışır — buna bilişsel çarpıtma denir. Fakat bu çarpıtma, zamanla özsaygını kemirir. Sen, kendi kendini suçlamaya o kadar alışırsın ki, bir noktadan sonra kimse seni suçlamasa bile, zaten sen kendi içinde yaparsın.
İşte bu yüzden “kendine yaslanmak” sadece bir söz değil, psikolojik bir iyileşme biçimidir. İnsan, kendi güven duygusunu yeniden inşa ettiğinde, dış dünyanın onayına bağımlı olmaktan kurtulur. Beyin, bu durumda “öz yeterlilik” duygusunu geliştirir — yani, “ben tek başıma da başarabilirim” inancı. Bu inanç, bir insanın en güçlü savunma mekanizmasıdır. Yalnızlık korkusu da aslında zihnin bir oyunudur. Çünkü insanın beyni, bağlanma sistemi gereği güvenli bir liman arar. Ama bazen en güvenli liman, sadece kendi iç sesindir. Sessizlikte kendinle kalabildiğinde, artık yalnız değil; sadece dinginsindir.
Kendini sevmek narsistlik değildir, aksine sağlıklı bir benlik saygısı göstergesidir. Kendini sevmeyen biri, sürekli başkaları üzerinden değer kazanmaya çalışır. Ama sen kendi değerini fark ettiğinde, artık kimsenin seni eksiltmesine izin vermezsin. İnsanlar gelir gider; önemli olan senin kendinle olan ilişkinin devam etmesidir. Çünkü günün sonunda herkes gider, herkes değişir, herkes bir şekilde başka yollara savrulur… ama sen, kendinden kaçamazsın.
O yüzden sınırlarını koru. Çünkü sınır, psikolojik sağlığın temelidir. Sınır koymak “bencil olmak” değildir, tam tersine “öz koruma”dır. Birine “hayır” demek, bazen kendine “evet” demektir.
Unutma: Kendini sevmek, iyileşmenin başlangıcıdır.
Kendine güvenmek, hayata yeniden doğmaktır.
Ve kimseye yaslanmadan yürümek… işte bu, gerçek özgürlüktür.