Kendine Gel İstanbul Şiiri - Osman Erdoğmuş

KENDİNE GEL İSTANBUL

İki cihan güneşi Peygamberin müjdesi,
Fatih’in yadigârı, kendine gel İstanbul.
Hilafetin merkezi, müminlerin gözdesi,
Evliyalar diyarı, kendine gel İstanbul.

Unutursan zalimler tekrar biner tepene.
Hizmet diye saldırır mukaddesata, dine.
Görev verecek bunlar teröriste, haine.
Güldürecek ağyarı, kendine gel İstanbul.

Çöp, çamur deryasında vatandaş ezilirdi.
Tankerlerin peşinde sıraya dizilirdi.
Günlerce su akmazdı, cenabet gezilirdi.
Olmaz böyle başarı, kendine gel İstanbul.

Bir yanda cumhuriyet halka düşman partisi.
Öte yanda İP ile kandilin it sürüsü.
Bir yanda PKK’nın siyasi uzantısı.
Ver derslerini gayrı, kendine gel İstanbul.

Verdiğin bir oy ile Yunanlı sevinmesin.
Domuzu bir çırpıda yiyenler övünmesin.
Nursuzlar, nasipsizler sokaklara inmesin.
Çatlar hayâ damarı, kendine gel İstanbul.

Binali’yle hizmetler hiç durmasın, hızlansın.
Yine aynı şarkıyla kalplerimiz ıslansın.
Düşmanlarına şedit, dostlarına aslansın.
Papaza ver uyarı, kendine gel İstanbul.

Medeniyet fışkırır, her köşesinde tarih.
Ayasofya hüzünlü, Sultanahmet’se nezih.
Yirmi üç haziranda başlasın kutlu fetih.
Bir daha ver ayarı, kendine gel İstanbul.