Kendine Gel Ey Nefsim!

Ömrümün baharı geçti,kışlara döndü mevsim,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim,
Bunca sene koşturdun beni,bak ne geçti eline,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

Karlı dağdan kar istedin,ben hemence getirdim,
Kış gününde gül istedin, ben gönlümde yetirdim,
En olunmaz heveslerinle,şol ömrümü bitirdim,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

El alem güler oynarken,ben sana esir oldum,
Sırtım yerden kalkmadı,sayende hasır oldum,
Dost düşman dinlemedin,aleme rezil oldum,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

Demet demet gül topladım,sen goncasın istedin,
Bir goncayla yetinmedin,hep nicesin istedin,
Geçmişime kalem çektim,çok öncesin istedin,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

Ömür su gibi akıp gider,hep böyle kalır sanma,
Güvendiğin dağa kar yağar,sonunda boşa yanma,
Gel hakkına rıza göster,tatlı hayallere kanma,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

Bu alemi bir yaratan var,başı boşmu sanıyorsun?
Makam mevki kapmak için,fıldır fıldır dönüyorsun,
Saçıma karlar yağdıkca,bir mum gibi sönüyorsun,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

Suleyman’a kalmayan bu dünya,sanma sana kalacak,
Zerre kadar hak yediysen şayet,haklı hakkın alacak,
Sen böyle şımardıkça,vallahi sonum hüsran olacak,
Yeter artık usandırdın,kendine gel ey nefsim.

17.01.2004
ANKARA