Kendine Gel Ey Gönül!

Nefis misin gönül mü? Her kim isen doğru dur!
Çok aşarsan haddini, ceza yağar başına!
Sanma senin her arzun, yerindedir doğrudur!
Verilene şükret de; hiç sızlanma boşuna!

Hiç saydın mı kaç türlü, nimet vermiş yaratan?
Saymadıysan hemen say ve kelleni öne eğ!
Şu ihsanın kaçına, mazhar idi de atan?
Buna rağmen kendini, sayıyordu onlar bey!

Hiç sıkılman yok mudur, gerçekten de ey gönül?
Dilindeki listeler, uzadıkça uzuyor.
Gören seni sanırken, ağa ya da bey gönül;
Arzuların ne diye, halen huzur bozuyor?

Anlamadın bir türlü, şu dünyanın halini!
Zanneyledin ne yazık, şu hayatı hep sonsuz.
Hak tariki bırakıp, yeğledin de dallini;
Düşünmedin bir ancık, bu yaşamı sen onsuz.

Kendine gel ey gönül, sınavdasın şu handa!
Eğlenmeyi terk edip, çalıştır o ser’ini!
Köhne cihan üstünde, yaşasan da şu anda;
Ölenleri takip et, gör kabirde yerini!

Abdullah Toroslu
19.07.2013-İzmir