Kendine gel Şiiri - Nevzat Yazıcı

KENDİNE GEL
Neyine güvenir şu gafil insan?
Dünyayı dar eder kendi kendine,
Hükmün nere kadar hükümdar olsan?
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Ne sen kalıcısın ne ben kalıcı.
Kimin bâki kalmış başında tacı?
Düşündün mü gerçek ne kadar acı?
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Fırsat tepiyorsun haberin olsun,
Zamanın var iken ne duruyorsun?
İnan ki sonra çok pişman olursun,
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Herkes toplanacak bir gün başına,
Cami avlusuna, tabut başına
Mezarda kalmadan kendi başına,
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Azrail almadan son nefesini,
Hazırla o büyük güne kendini,
Melekler suale çekmeden seni,
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Toprağın üstüyle; altındakiler,
Ne olurdu acep yer değişseler?
Bilmediğin daha neler var neler…
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Şair Nevzat der ki; hayat muamma,
Hep böyle beyhude yaşarım sanma.
Aç gözünü bu kadar da kör olma.
Kendine gel insanoğlu, kendine!

Şair Nevzat YAZICI