Kendine Gel Şiiri - Yıldırım Yıldıran

Bohem bir hayattı seninki
Dümensiz,frensiz bir arabaydı sanki
Sabahsız gecelerde
Fırtınalı denizlerde
Kaptansız bir gemi gibiydin
Umarsızca ve kedersizce
Çılgın eğlencelerle zırhlanmış
Bir ipek böceğiydin sen
O dertsiz gamsız kozanda
Yaşardın o gecelerde
Halkın olmadan yanında
Bir uzaylı gibiydin
Takmadan kafana
Terörü,krizi
Şehidi,gaziyi
Açı,yoksulu,işsizi
Düşünmeden yaşardın o kendi gecelerinde
Bir Bodrum’a kapatmıştın kendini
Işığı görmeyen yarasalar gibi
Düşüncelerin körelmiş
Hissiyatın kaybolmuş
Sadece güdüleriyle yol bulan
Kendince bir yarasaydın sen
Kimin kanını emdiğin değil
Ne kadar emdiğin önemliydi sadece
Çevrene,ülkene,insanlarına duyarsız
Öteki diyarlarda yaşardın sen
Düşünmezdin parasızlıktan okuyamayanları
On beşinde yetmişindekine koca olanları
Töreye,teröre kurban verdiğimiz halkını
Bir an bile düşünmezdin
Çılgın akardı senin dünyan
Kendince kuralları vardı o dünyanın
Markalarla örülü
Dört çarpı dört kaliteli yaşamının
İkoncanının
Yıllarca çalışanın aylığını
Bir gecede dökerdin o ikoncanına
O gecelere,o perilere
Sahte masal perilerine
Sahte gülücüklü
Dost sülüklerinle çevrili
O zavallı dünyanda
Mutlu mu sanırdın kendini?
Çık artık o dünyalardan
Kendine gel
Yoksa bir şaplak ensene
Bir kova soğuk su tepene
Dökünce geleceksin kendine