Gideceğim dedi kendine
ıssız bi sokağın loş sarılığını çekip üstüne,
soğuk bir ahşap bankın isimlerle oyulmuş yaralı yüzündeki çizgilerinden
atarak kendini
ki;
bi adamın en uç’urum yan’ı
yalnızlığı,
düşünce betona çakılacağı.
gideceğim dedi kendine
Yorgun bi at gibi nefeslenirken
Arnavut taşlarında uzaklaşan nal seslerine karışarak
Gitti
bir daha dönmemek üzere
kendine….
Kayıt Tarihi : 20.5.2010 23:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!