Kendin Kendin Ol Şiiri - Hanifi Kara

KENDİN KENDİN OL

Bin yıllık Mecûsi, ateşi söndü
Yalancının mumu, yaksa da söner.
Makamla, mevkiyle; malla, evlatla…
Alçaltır, yükseltir; kulunu dener.

Daha erken diye; gönlünü eğle
Nefsi serbest bırak, “deh” de ve yeğle
O, Büyük Okyanus; bir “kün!” emriyle (*)
Rabbim diler ise, temmuz’da donar.

Bize göre değil, ne sağ ne de sol
Hak’tan gayrı yoktur, başka çıkar yol
Ele bel bağlama, kendin kendin ol
El atına binen, çok çabuk iner.

Bir insan ki başı, rükûa eğe
Özne, yüklem asıl; tümleç de öge
Bülbül gül dalına, arı çiçeğe
Çöplüğe kargalar, sinekler konar.

Dâimâ hizmet et, sakın ha yılma
Zevke, eğlenceye; ne olur dalma
Doğru yolu bulda, asla ayrılma
“EDEBİYLE gelen, LÜTUFLA döner…”

09/08/’17
Hanifi KARA

(*) Kün: “Ol” demektir.