YAĞMURLAR...
Şehirlerin kendini koruyabilen dokusunda,yağmurları toprağa sinerken, derinlere çekerken su damlalarını...kaldırımlarında biriken ayak izlerini siliyordu hızla hınçla akan sular...... Kimbilir nereden yola çıkan bir bulutun biriktirdikleri, aheste salınıp maviliklerden sürüklenirken özlemi toprağa kavuşmaktı.... döngüyü tamamladım.. işte geldim. Aç kollarını diyordu. Kavuşmaların başka bir haliydi su ve toprağın...
.Üstelik bir yanağa değip düşüyorsa yeryüzüne..... Dokunuyorsa sessizce gülümseyen bir tene... umut esintilerini estiriyordur tutunduğu yerde.. Sessiz, sakin.. Çisil çisil... ya da öfkeli,kızgın,, hınçlı.....Kabulümdür diyordur toprak….!
Susuzluğumu doyuracaksın. Kıvrılan kıraçlığım seninle bitecek.
Köklerini salmış bekliyor koca çınar, yaşlı okaliptus, yeni yetme ceviz.. duvar üstündeki begonviller… kaldırım taşları arasında kuruyan otlar. Derinlere göndermeliyim yağ hadi.. gel hadi diyordu.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
