Kendimle olan sorgularım.

Kendimle olan sorgularım.

Bazen diyorum ki,
bütün masumiyetimi kaybettim..
O kadar kötü biriyim ki,
sevilmeyi bile hak etmiyorum.. 
Sonra, sarıyor derin bir düşünce.....
Tartıyı ortaya koyuveriyorum...

Tartının bir tarafına masumiyetimi, güvenimi, hayallerimi, merhametimi, koyuyorum...
Bir tarafına da hayal kırıklığımı, hatalarımı, acımasızlığımı koyuyorum.
Ne kadar tartarsam tartayım olmuyor;
Hangisi galip?
Hangisi mağlup?
"anlayamıyorum"

Sonra başlıyorum hakem aramaya,
annem ve babamı hakem seçiyorum.
Biraz sonra anlıyorum bencillik yaptığımı.
Anlıyorum çünkü bir anne ve babaya göre çocukları en masum varlıklardır.

Ve başlıyorum içimde yargı dağıtmaya.
Hani çocuksu yanın nerde diyorum kendime, hani nerede merhametin,
nerede o çocuksu ruhun nerde diyor'um.

Biraz sonra cevap veriyorum;
O çocuk ben büyüdükçe diline prangalar vuruldu..
ben güvendikçe kalbine hançerler yedi..
ben karşılık verdikçe hırpalandı..

Sonra düşünüyorum?
Annemin bana öğrettiği merhamet,
duruyormu hala?
Duruyorsa neden korkmadan gösteremiyorum karşımdakine.

Sonra yine cevaplıyorum kendimi;
o kadar çok güvenip merhamet ettim ki,
her güvenimde bir hançer yemişim çocuk kalbime..

Evet belki bu farklı olacak deyip gözü kapalı güvenip hançeri yedikten sonra,
aptallığııma yanmam bu yüzden,
merhametliğime prangalar vurmam bu yüzden,
hayatımda yer edinenleri sorguya almam bu yüzden.
Benim suçum mu?

Yoksa kalbimdeki küçük kızı ezip hırpalayanların suçu mu?
Düşünüyorum
Tartıyorum
Tartımı alıyorum ve yine soruyor um nerdeler?
Neden yalnızım?
Neden artık kimseye güvenemiyorum?

Sonra gülümsüyorum
Yapmacık bir gülümseme, içimdeki fırtınaya tezat, sakin bir gülümseme,
Anlıyorum ki beni Annem'den sonra en iyi şekilde sevebilecek kişi benim..

Anlıyorum ki güçlü dursam hiç bir şey yıkamaz,
Anlıyorum ki her kadının ne kadar güçlü olursa olsun onu koruyacak bir gölgeye ihtiyacı olduğunu, 

Bir kadın ne kadar kabul etmese de  bir ağaca yaslanıp dinlenmeye ihtiyacı olur..
Kimisi için o ağaç babasıdır,
Kimisi için kardeşidir,
Kimisi için de o ağaç hayat arkadaşıdır..

Ah ne çok şeyi düşünüyorum?
Oysaki hayat düşüncelere dalıp gidilmeyecek kadar kısa..
Ölüm şah damarımız kadar yakın..
Bunun bilincinde düşünceye dalmak saçma değil mi?

Asıl saçma olan şey bir daha güvenmem dedikten hemen sonra yine güveniyor olmak,
Asıl saçma sapan olan merhamet etmeyeceğim dediğin an ruhundaki çocuğun nefesinin kesilir gibi olması..

Ben büyüdüm dedikçe fark ediyorum hala küçük kaldığımı,
Anlıyorum her yaşın olgunluğunu
Anlıyorum her şeye rağmen dimdik kalma sebebimi
Çünkü merhametim, pusulam...

Hiç bir zaman bitmeyecek kendimle olan sorgum.
Ne zaman ki kendimi sorgulamayı bırakırım ozaman pusulamı kaybetmişim demektir.....