Kendimle Buluşmalar 1 Şiiri - İdil Demir

Az gittim, uz gittim,
Dere tepe düz gittim.
Kuşbakışı baktım kendime,
Haylaz çocuğu büyük kadının içinde,
Şıp diye seçiverdim.

Ah yaramazım,
Ah laftan anlamazım…
Herkesi kendinle bir mi sanırsın?
Üstün başın perişan,
Dizlerin yara bere…
Hala "aşk da aşk" diye burnunu çekip ağlarsın!

Büyük kadını herkes sever de…
Her yiğidin harcı değildir,
İçindeki çocuğu da sevebilmek.

Dudaklarını büzme hemen öyle!
Tut elimden hadi gidelim.
Nereye mi?
Nereye istersen!
Deniz kenarı…
Bence de iyi fikir.
Hem Martı Jonathan’a da el sallarız mavilikleri seyre dalarken.
Sonra da Zeze’nin bahçesine gideriz.
Belki Şeker Portakalı’yla tanıştırır bizi.

Güneşli bir gün, hava mis…
Kışın ortasında bahar…
Sahil bahar kokuyor, caddeler bahar…
Karnın acıktı mı?
Portakal suyu yanına da anne keki ister misin?
Aferin sana, bak artık ağlamıyorsun.

Aralık 2008, İzmir