Kendimize Not Şiiri - Zafer Başkaya

Hayat sana karşı durmuş sende hayata savaş açmışsın. Başlamış muharebe. İlk vurgunu sen yersin ilk o şaşmaz. Bayağı bir sendelersin. Hayat durur mu yerinde. Kesmez ataklarını. Gardını nereden yukarıda tutarsan o diğer taraftan saldırır. Dersin ki bir kerede es geçsin. Sanki bu savaşta ben bana karşı savaşıyorum hayatla. Bir müddet böyle devam eder. Sonralarında dişlerini sıkıp sende ufaktan atağa geçersin. Hayat bi şaşırır bi afallar. Sen baskınsındır artık vurdukça vurursun. Ardı ardına darbeler indirir bu sefer sen onu sendeletirsin. Bi bakarsın karşında sallanıyor, yere düştü düşecek. Yüzüne o anda bi tebessüm yerleşir. O tebessüm gardını ufak ufak düşürür aşağı. İşte o gülümseme varya…. O gülümsemeyi yapmamalıydık. Beklediği buydu vermemeliydik. O gülümseme bir kardelenin güneşi gördüğünde ki telaşı. Günün sonunda yerle bir olmuşuz, bir kardelen misali toprağa gömülüp kendimizi boğmuşuz. Hepimizin yorgunuz biliyorum en az birbirimiz kadar.! Şimdi inziva vakti, gitme vakti, susma vakti. Şimdi bir süre, beklenmedik bir güneş sökene dek bir dağın tepesinde; bir karanlığın zifirisini üstümüze giyme vakti. Geçecek ama zor geçecek. Şimdi o güneşin umuduyla her sabah bir birimizi günaydınlara uyandırma vakti… Güçlü olmalıyız ve de cesur en az bir kardelen kadar. Bu zamana dek ne anlatırsak anlatalım soluksuz. Bir güneş doğmazsa neye yarar…