Aynaya bakınca kendimi görmüyorum artık.
Bu gözler benim değil sanki.
Boş ve anlamsız bakıyorlar.
Ellerime bakıyorum, hareket etmek istemiyorlar.
Sonra uzaklara dalarken yakalıyorum kendimi.
Acı görüyorum, hüzün görüyorum...
Baştan aşağıya vücudumu süzüyorum;
"Ben ne ara bu kadar çöktüm? " düşüncesi beynimi kemiriyor.
Bu ben olamam. Değilim zaten.
Öyleyse kim?
Kim olacak
Senden sonra yaşamaya çalışan deli divane biri işte.
Gülmek istemiyorum;
Gamzelerim seni hatırlatıyor bana.
Konuşmak hiç mi hiç gelmiyor içimden.
Neye yarar senden cevap alamadıktan sonra.
Aynaya bakınca kendimi görmüyorum.
Görmek de istemiyorum artık...
Kayıt Tarihi : 6.10.2014 15:47:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Azize Balkaya](https://www.antoloji.com/i/siir/2014/10/06/kendimi-gormuyorum-artik.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!