Kendimi Dinlediğim Gün Şiiri - Seyrani Göl

Bir gün,
hiçbir şey konuşmadım.
Dünya sustu.
Ve ben,
ilk defa içimdeki yankıyı duydum.

Kuşlar ötüyordu ama
benim sessizliğim daha canlıydı.
İnsanlar geçiyordu yoldan
ama içimde yürüyen
bambaşka bir ben vardı.

Kendimi dinlediğim gün
anladım:
ne acılar tamdı,
ne sevinçler sonsuz.
Her şey
gelip geçen bir misafir gibiymiş,
ben dahil.

İçimde biri
hep sormuş ama ben duymamışım:
“Gerçekten istiyor musun yaşadıklarını?
Yoksa sadece sürükleniyor musun
alışkanlıklarınla?”

Cevap yoktu.
Ama sorunun kendisi
beni kendime döndürdü.

Kendimi dinlediğim gün
sustu bütün öğretiler,
sadece içimdeki bilgelik konuştu:
azla yetinmeyi,
çoğu bırakmayı,
olmayanı da sevmeyi...

Artık biliyorum:
Bazen en büyük adım,
hiçbir yere gitmemektir.
Ve en derin yolculuk,
bir sesin
kendi kalbine düşmesidir.
S.GÖL