Kendimi büyütüyorum
Yeni baştan
Patika yollarda koşuyorum
Sil baştan
Ayakkabımı yırtmışım
Ayağıma diken batırmışım
Kimin umrunda
Büyümek kalbime batmasın da
Ağaçların tepesindeyim
Tepemin attığı yerdeyim
Büyümeyi defettim
Kiraz ağacımızdayım
Kirazı kulağıma küpe yaptım
Kimse kulağıma küpe olmasın
Kiraz çekirdekleriyle arkadaşı taşlıyorum
Bana bağırıp durnasına bayılıyorum
Hayatla değil arkadaşımla kavga edeyim
Sarılırım barışırız
Çete olduk
Komşumuzun ceviz ağacına gidiyoruz
Yaralı yüreğinden öptüğüm
Zehra da büyümeyi bırakıp gelsin
Hayat değil amca bizi taşa tutsun, kovalasın
Kahkahalar atalım.
Ölçsek, gözyaşımız köye yol olur...
Kamile teyzenin erik ağaçlarına da gidelim
O kovalamıyor ki
Gelin yiyin diyor, kendi davet ediyor
Böyle oyun oynanmaz ki.
Hayat da mutluluğa cömert olsaydı...
Kendimi büyütüyorum
Yeni baştan
Kendimi evin en küçüğü ilan ettim
Hatta çocuğum ben dedim
Kızım itiraz etti
Oğlum onay verdi
Oğlum balonu şişirip elime verince
Gözlerimin, sözlerimin içi gülümsedi
Evde evdekilere çocuğum
Dışarıda kendime
Çocukluğuma saklansam
Büyümek denen yere hiç uğramasam
Çocuk olsam
Çocuk kalsam
Çocukluğumda kalsam
Büyümek denen yaraya hiç uğramasam...
Sevgi Gül İlkan
Kayıt Tarihi : 9.11.2024 22:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!