Kendime Nevbaharım Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Nefes alamadığınız mekanınız
Mezarınızdır!

Ya bu mekanı mezar olmaktan çıkaracaksınız
Ya da bu mekandan kendinizi çıkaracaksınız!

Mekanımı mezar olmaktan çıkardım!
Yetmez!
Zihnimde valizim hazır
Her an kendimi çıkaracak güçte ve yapıdayım!

Göğsümüzde taşıdığımız et parçası değil, yürek!
Yürekli olmak lazım!

Seni yok sayanlara
Tozunu dahi bırakmayacaksın!
Bırakma ki
Akıllarının baş köşesinde izin kalsın!

Akıllarının baş köşesinde ayak izlerim
Çivi çivi!..

İnsan kendini kendine ancak kendi kazandırır!

İki türde kendini kaybeder insan:
Biri yok saydıkları için; diğeri kederden.

Her iki durumda da adım atmak zorundasın
Ağaç değilsin!

Ya yürür nevbahar olursun
Ya da yerinde sayar çürürsün!

Kimi insan, kardan dağ oluyor ömrünüze!
Bana giydirdikleri kefeni, kılıcımı çekip yırttım!
Kardan dağı, sahibinin üstüne yıktım!..

Güneşe sarıldım
Kendime nevbaharım!..