kendimi anlattım
Köyde tarlalarda iş yaparken zaman zaman rüzgar yırtık gazete parçası getirirdi. Ben onu alıp cebime sokar ve dinlenme faslında yazılarını okurdum. Ağabeyim ve annemin yerine gelmiş olan teyzem bana gülerlerdi. Ben aldırmazdım onların gülmelerine. Gazetenin eskisi olmaz mantığı ile okumama devam ederdim. Askerlik çağıma geldiğimde maden ocaklarında çalışarak askerlik yapılacağı söylendi ve gittim gönüllü olarak yazıldım. Bizimkiler çok karşı çıktılar. Çünkü maden ocaklarında çalışanlar ya bir kazaya, yada kurtuluşu olmayan hastalığa kapılarak gencecik ölüyorlardı. Ben tahsilsiz kalmaktansa gencecik ölmek daha hayırlıdır dedim ve kararımdan vazgeçmedim. Maden ocaklarına başladım, gece okulunda liseye yazıldım. Zordu ama inadım inat liseyi bitirdim. Daha sonra açık öğretim sisteminde madencilik teknik okulunu daha sonra da Sofya da bulunan madencilik yüksek okuluna kaydımı yaptırdım. Oradan ismimi değiştirmeye yanaşmadığım için diploma alamadım. Olsun. Bir köy çocuğu fakirliğin engellerini kırarak ta oraya kadar okumayı başarmıştı. Bu başarılarımın ana hedefiydi.
Şiir ne zaman mı yazdım?
Tarlalarda yırtık gazete parçalarını okuduğum zamanlarda şiir de yazıyor, Türkçe yayınlanan gazetelere gönderiyordum. Çeşit içerikte yanıtlar alıyordum. Lakin son gönderdiğim şiirime gelen yanıt beni duraksamaya yetti:
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
