Kendime tükendim Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ruhumu kanatan diken sen pire ben berber iken
şadlık varmış çocuklukta toprağıma taş ektiler

yokluk içreyim efendim

kaya idim kırdılar da kırıp kırıp taş ettiler
gözümdeki sevinçleri çağlayan bir yaş ettiler

gitti enzim soldu benzim ben/denizim efendim
gitti kendim geldi fendim ben kendi kendimi yendim

imtihana tabi tuttun sıratım oldun efendim
düşündürüp bu im beni yordu yoruyor haylice

kim der ki nefsimi yendim sıratım oldun efendim
yendi ya kendimi fendim bu hâl ki böyle nicedir

düşünürsen hayat zalim bil ki simsiyah gecedir
kendimedir her ihmalim kendime hep ihtilâlim

nefsine bu zulüm ne ki behey sersem be hey zalim
ister ümmi ister alim son buluşmamızdır kendim

yeter artık be tükendim

nefse zulüm olur mu hiç nefis canın binek atı
in artık nefsim o attan bırak lüksü saltanatı

imtihana tabi tuttun sıratım oldun efendim
son buluşmamızdır kendim son defadır ki tükendim

kaya idim kırdılar da kırıp kırıp taş ettiler
gözümdeki sevinçleri çağlayan bir yaş ettiler

ruhumu kanatan diken sen pire ben berber iken
şadlık varmış çocuk iken toprağıma taş ektiler.

3/Haziran/2012/Pazar/Bodrum