Yaşamadan yazabilmenin sırrını kendime sormaktan vazgeçeli çok zaman oldu. Öyle ki acı bir ayna gibi insanların gözlerinden gözlerine akabiliyor. Her ne kadar ateş düştüğü yeri yaksa da sürekli büyüyen bir dalga gibi durmadan yayılıyor evrene...
An geliyor hiç tanımadığın insanların acılarına ağlayabiliyorsun. Kendi yaşadıklarını anlatmanın zorluğundan olsa gerek hep başkalarının yangınlarını söndürmeye uğraşıyorsun yüreğindeki orman göz göre göre kül olurken…
Kendi imkansız aşkına yazdığın yüzlerce şiir, başka kanayan aşklara merhem oluyor. Senin yaktığın ağıt dilleniyor henüz sen doğmadan ölmüş yoldaşlarının başucunda...
Bazen bir muhacirin kederiyle ağlayarak dalıyorsun uykuya. Hiç gitmediğin şehirlere hasret çekmeye başlıyorsun. Orta Anadolu’nun soğuk ve karanlık bir köy evinde pencerene çarpan kar tanelerini izliyorsun üşümüşlüğüne hiç aldırmadan...
Bazen yüzünü hiç görmediğin bir kız giriyor düşlerine, yüreğinin elleriyle şiirler yazıyorsun ona sabahlara dek...
Yaşamadan yazmanın sırrını kendime sormaktan vazgeçtim çoktandır.
Öyle ki yanı başındaki çığlıklara sağır olmuşken insanoğlu dünyanın öbür ucunda kırılan bir gül dalıyla incinmekti hayatın bize biçtiği rol…
2008- Aralık
Melih CoşkunKayıt Tarihi : 2.1.2009 00:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
'şair melih coşkun'a , yaşamadan yazmasının sırrını sormaktan vazgeçeli uzun zaman oldu..
sevgili melih, kızılderili ruhu var sende, sen çadırında otursan bile ruhun, geniş çayırlarda uzun yolculuklara çıkıp, hayatı seyredip, ona karışabiliyor..
tüm renkleri içinde barındıran gökkuşağı yüreğin hiç solmasın, kelimelerin hiç susmasın..
sevgimle '
ve yine tekrarlıyorum; kalemin susmasın..
Malisef yazdıklarınızın hepsi doğru... İNCİNMEK ne hafif söz bazen... Kutluyorum, sevgi ve saygımla
TÜM YORUMLAR (2)