Kendime Sakladığım Şiiri - Ersen Beyazıt ...

Ne gariptir şu mısraların yazarı; Aydın’dan geçerken, gözü bir heykele takılır. Ağır konuşur heykel; her bir gözü, yüzüne yüzüne gürler. Dil ise, demiştir diyeceğini, bir asır önce… Söyle… Neredeydin bunca zamandır... Ve bu; 9 Eylül 1922 sabahı, İzmir’e tepeden bakan Belkahve’de, Kemal’in askerlerini bekleyen, yapayalnız kalmış, savaşmaya ve kurtuluşu görmeden ölmemeye yemin etmiş bir efenin hikayesidir. Ben hikâye diyeyim; siz, bir efsane… Çok kişi, son nefesini vermiştir kucağında; birini bile sırtından vurmamıştır. İstemediği savaşın savaşçısıdır; geçmişi asla konuşmayan, babasının cenazesini görememiş, ihaneti adı gibi bilen, göze göz diyen biri... Onun gideceği cennette, ölüler balla beslenir. Bildiği tek doğru vardır, özgürlük mü mesele; saklamayacaksın tetiği sandık dibine, patlarsa patlasın, ya seni götürür, ya aynadakini. Ve korku, kaçamayacağın; ve de, asla reddedemeyeceğin bir mirastır. Cansız, kıpkızıl, paramparça küreciği, son kez görür, bir tas içinde. Gez ve arpacık, daha elindedir. Sırlar vardır daha; avucuna, kıpkızıl bir denize saklanmışlardır bu kere… Belinde, yıllardır koklanmamış bir yazma. Fişekliğinde, hep bir mermi saklıdır, sadece kendine ama; bir gün esir düşmekten kaçarsa diye, ya da savaşmaktan… Böyle adamların varlığını, gidince anlarsınız. Hep, bir diyecekleri vardır ya; gel gör ki, kelimeler bir türlü dökülmez. Ne deliler görmüş, ne dolular boşaltmışlardır, ama dil, eder edeceğini. Dedik ya; sadece o gidince anlarsınız, ama bilin ki; Tanrı geri vermez sevdiğinizi… Babanız mı kahramanınız, ağanız mı, odanızda resmi asılı olan mı… Hani, bir bakar gözlerinize, kudurursunuz; en azgın ite, meydan okursunuz. Hani, bir bakar gözlerinize; yıkıp geçersiniz duvarların içinden, üzerinde adınız yazsa, kime ne... Hele, bir dur hele… Bakarsınız… Bir adam ki; size, hayaller inşa eder Bir adam… Bugün, dese ki Özgürlük Çok uzak… Bak gözlerimin içine… Sana kurulan Bu tuzak Yıkılmaz mı Mavide… Ya da Çakırında gözümün…