Kendime emanet ettim seni.
Gece,
Pencereden sokağı gördüm,
Korundum.
İçindeyim, sokak çocuklarının
Çakal gibi akıllarının.
Günahlarını bilirim,
Kötüsünü yerim düşlerinin.
Tiner bile uyuşturamaz.
Hiç birisi sana bir şey yapamaz.
Gökyüzüne atlarım.
Gökyüzündeyimdir.
Papatyaların falına bakamayacak kadar,
Gözlerim yukarı uçar.
Yağmurunu içerim bulutların,
Kendime çarparım şimşekleri,
Rengi solmasın diye saçlarının.
Kendime emanet ettim seni,
Elimi kestim,
Ağlamadım.
Gözümün içine açlık kaçtı,
Aç kaldım.
Uykum sırtıma vurdu,
Sabaha kadar taşıdım.
Kendime emanet ettim seni.
Gece,
Pencereden sokağı gördüm,
Korundum...
Kayıt Tarihi : 30.11.2002 16:12:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Hilmi Tanrıkulu](https://www.antoloji.com/i/siir/2002/11/30/kendime-emanet-ettim-seni.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!