Kendime anne dedigim gun

Kendime “Anne” Dediğim Gün Büyüdüm

Kendime “anne” dediğim gün büyüdüm.
Kimse sormadı saçımı kim taradı diye,
ben sustum.
Taramadım da zaten
sadece okşadım kendimi,
bir anne gibi,
hiç bilmediğim gibi.

Ateşim çıktığında
elim alnımda bekledim,
su içirip avutamadım kendimi.
Ama oradaydım işte,
çırpınan yastığın kenarında
titreyen bir teselli gibi.

Sabahları kahvaltı kokmadı odamda,
ama kalktım…
çünkü anneler erken uyanırdı,
ben de öyle yaptım.
Öğrendim aç kalmayı,
tok görünmeyi.
Üşüyüp “bir şeyim yok” demeyi öğrendim.

Ben oyuncaklarımı toplamayı annemden değil,
yalnızlıktan öğrendim.
Her şeyi sessiz bırakmayı da,
ağlarken sesi içine gömmeyi de.

Ve sonra bir gün…
çok ağladım.
İçimden biri,
çocuksu ama güçlü bir sesle
“Tamam, geçti” dedi.
İşte o bendim.

O gün fark ettim:
Ben büyüdüm.
Çünkü kendime “anne” demek zorunda kaldım.

O günden sonra,
kendi başımı okşadım uyumadan önce.
Kendi saçımı topladım,
yaramı sardım,
kendime sarıldım.
Ve kimseye belli etmeden,
kendimle büyüdüm.