Kendimden Habersizim Hala

Ne değildir bir şiir
Bir ruha mı yazılır
Kaybedilen bir çok şeyin sancısıdır bu
Bir annedir acıyı doğurur
Tüm kemikleri kırılırcasına
Tanrı insanı yarattı
Neden yarattığını soramazdım
Mutsuzluk gamze yanaklarımda
Bu bana mı özgü
Her yeni gün bir sürgün
Keskin bir kokudur yanlışlık
Bataklığa çeker tüm bedenimi
Ki biz topraktan yaratılmamış mıydık?
Dürüst olsam şiir yazmazdım
Hem insan dürüst olsa insan olmazdı
Dudaklarımda pembe kadehte kırmızı
Şarabında dürüstlüğünü sorguladım
Bu gördüğün ben değilim
Ceplerimde birden fazla hikaye taşıyorum
Cesaretimi göremeyeceğin bir yere sakladım
Bu yüzden Gündüzüm şafakla kurtulur geceden
Cennet ellerin kadar yakın ancak yüzüme
Aldığım nefesleri sayıyor musun tanrım
Bilmiyorum kaçında seni hatırlarım
Yalnızlığı sığdırdım ikimizin arasına
Oysa ki Sen koca bir evrene beni de koymuştun
Çırpınmıştım çıkmak için
Daha da batacağımdan habersiz
Herkesin içinde kimsesiz oldum
Ben seni suçladım hep
Kendimden habersiz
Onca şey sığdırdım emanet gövdeme
Es geçtiğim gecelerden birinde sana sığındım
Geceyi daha da kararttın yıldızları gördüm
Kulağıma bir müzik koydun
Burnuma Denizin kokusunu
O gün nefes almadım ben havayı teneffüs ettim
Tavanı var odamın ama ben ıslanıyorum
Bir gece senin mezarlığında yeniden doğdum
Topraktan sırılsıklam anadan doğma
Şehvet kadar kırmızı
Gece kadar siyah
Özgürlük kadar mavi
Çocuklar kadar cinsiyetsiz
Kibir kabuğundan soyulmuş
Omurgasız her şeye gülümseyecek kadar
Ben seni suçlamıyorum artık
Kendimden habersizim hala.