Kendimden Gidiyorum Şiiri - Halil Kesken

Paslı birer çivi gibi sözlerin,
Hem sökülmesi zaman alıyor,
Hem de kocaman bir izi kalıyor.
Her kelimen mutluluğumdan,
Her cümlen hayatımdan çalıyor.
Bir lokma ekmek olsan; boğazımda kalacak,
Bir parça ip olsan; boğazımı sıkacak,
Cellat olsan; hiç acımadan;
Canımı alacaksın demekki...
Bu sevdada sana hiç bir şey veremediğimi,
Hiç bir şey öğretemediğimi görüyorum.
Sütten çıkmış ak kaşık olmadığını biliyorum ama...
Üzülme be güzelim,
Ben her şeyden sekizde sekiz
Kendimi suçlu buluyorum.
Cezamı ise; sana katlanarak çekiyorum.
Kendi düşen ağlamaz derler ya
Ben her gece hüngür hüngür ağlıyorum.
Hiç kimseden teselli beklemeden,
Göz yaşlarımı kağıtlara döküyorum
Senin yanında ömürlük kalıyor,
Her geçen gün kendimden gidiyorum.

Bu aşk; aşk olmaktan çıkmıştır artık
Kaderim se, çekeceğim çaresiz
Bir ömür demişim, bir yeminim var
Göz yaşımı; yüreğime dökeceğim çaresiz
Bana yakışmaz ki kolayı seçmek
Bana yakışmaz ki bırakıp gitmek
Seninle kaybettiklerim; saymakla bitmez
Umudumu kaybettim, neşemi kaybettim
Ruh sağlığımı ve aşka olan inancımı kaybettim
En önemlisi ise kendimi kaybettim
Madem ki sen azad etmedikçe;
Müebbettir bu ceza
Çaresiz çekeceğim...
Seninle aynı evde hapis kalıyor, mutluluğumdan firar ediyorum
Sen bende kalıyorsun ama;
Ben benden gidiyorum.