Kendimden bir suret Şiiri - Aziz Önal

elimde orak kendimde biçtim ömrü
ve bir dağ geçtim aşka varmak için
zamanı sonsuz bildim oysa zaman bir tükeniş ölümde
yok saydım ben hayatı, bu oyunda vardım ama yoktum
unutuş belki de herkesin içinden geçen hayat
benim içimden geçmedi
benimdir demedim gümüş günler
bir levhaya kazıdım:
zamana kefen aşka ömür hayata anlam biçilmez
hayatta bir daldım
budandığımda kırıldım ipince yerimden
benden kaldıysa bir şeyler
bildim dünya kaybedilen bir yer
bir hevese bir ömür heba edilendir
kendime çıkan bütün yollara taş ve sus bıraktım
çölü bildim dedim
varlığıma bir sebep bulmak için su ve toprak diledim
kendi çamurumdan bir beden
yüzüme inmemiş gölge aradım ama yoktum yine bu oyunda
ruhuma merdiven indirdim derin rüyalarda
dünya içimde büyüyen bir boşluk
benden evvelmiş bu hikâye
ve dünya düşülen bir yer
tenime harf harf işledim bana değen tüm suretleri
kendi ruhumu kılıca verdim
dedim insan kanadığı yeri unutmaz
madem dünya düşülen bir yerdir
kılıcın cesaretini kelama verdim kendi cümlem için
meğer hayat kapanmayacak bir paragrafmış
dilimde kurumuş son mürekkeple varlığımın özüne indim
zambak yüzlü kelimelerle
değişir sandığım denklemde
kendimden bir suret yarattım siyahtı
gölgemde kelebekler vardı beyaz
ölümün inmediği gövde ümit ettim
sabır bir taştır diledim
dedim dünya benden uzak gitsin
ve hiç kimse bir yol değilken hiç kimseye
yaz gecelerinde diken topladım derin yaralar için
her yanım güldü de bir güle varamadım