Yeri geldikçe hep söylerim;
Ben herkesi kendim sandım...
Güvendim, güvendim ama hep aldandım...
En ufak kabahati ben kendimde buldum...
Sevindim koştum, üzüldüm koştum...
Sır küpü olmak yerine sevincimi, derdimi;
Onlarla paylaştım, konuştum...
Ama en ufak bir şeyde yüzü düşen,
Boyunu eğilen ben oldum...
Artık hatalı aramıyorum, ben saf güvenimden;
Hatayı kendimde buldum...
Eskiden birkaç dostum var idi;
Asla sıkıntılarından dışarıya ödün vermezler idi...
Ben ise, ben ise evde ne isem;
Dışarıda da o oldum...
Kalbim, kalbim kırıldıkça hatayı kendimde buldum...
Bir kez bile güvenmediler;
Biliyorum, biliyorum aralarında;
Beni yalaka zannettiler...
Gözü yaşlı kalan her zaman ben oldum...
Dışlanmayı ben kendimde buldum...
Kayıt Tarihi : 14.9.2024 01:46:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!