Yüreğimdeki bin çığlığı duyan sen...Nerdesin? Neden yanımda yoksun! Sana o kadar ihtiyacım var ki... Oysa, bilmiyorsun içimdeki fırtınayı. Bu dünyayı bana bırakıp gidemezsin. Bak, hayat ne güzel...Hadi aç gözlerini. Bak bana, gör gözlerimde bıraktığın hüznü. Omuzlarıma bu büyük yükü bırakmaya hakkın yok. Aşağıda ağlayan yavrular, bizim yavrularımız. Senin gözlerinde gördüğüm o paniği hatırlıyorum düşündükçe ve seni istiyorum yuvamızın başında. Her ne yaşamışsak, ne kadar kırmışsak birbirimizi, ne kadar sevmişsek unuttum hepsini. Buraya geldiğimiz gibi dört kişi çıkmak istiyorum buradan. Oysa bilinmez bir duraktasın sen. Doktorun metalik ve umuttan uzak sözlerini hatırlamak istemiyorum, Ben, yanına gelmek istiyorum...Bırakmıyorlar! Ne senin yanına girebiliyorum ne yavruların yanına gidebiliyorum. Karanlık hastane koridorlarında kimsesizliği yaşıyorum...Yalnızım, yapayalnız....Ne olacak şimdi, bile diyemiyorum. Kuş olup içeri girmek ve sana takılan aletlerdeki nabız atışını görmek istiyorum. Lütfen, bunu bize yapma, Gitme! Bak, sabah yeni bir gün başlayacak. Güneş, hepimizin üstüne doğsun. Kolay değil sensiz hayat, canlara. Dayan! Dayan ki umudun varlığına inanalım. Seni bekliyoruz, dön artık.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
