Kendimce... Şiiri - Bektaş Akbaş

Alacağım kör bakışlarımı senden
Saklı kalsın mazimde gözlerin
Yakılacak birkaç fotoğraf
Düşlerimi buruşturup atacağım
Yalnızlığı kalbimden attığım gibi
Tozpembe hayal kırıklarım olacak
Boylu boyunca uzandığım bir uykuda
Bu defa mutlu hayaller kurmayacağım
Kelimeler bittiğinde,bende biteceğim
Kendimce yaşayıp kendimce öleceğim

Renkler ayrılacak bir mihenk taşında
Odalar şekilsiz çizgilerle dolacak
Sanki bir köprü sonunda
O duraksadığım yol ayrımında
Durduğum yerde,durduğun yerde
Ve nasırlaşmış bir el değdiğinde
Seni izleyeceğim kalkıp yürüdüğün
Ve duraksadığım yol ayrımında…

Hasat zamanı bir köylü darlığında
Verimsiz bir çorak toprağın
Çatlayan damarında,
Kendi yağmurumu kendim bulacağım

Sana hasrettir güneşe bir mızrak
Kaldığında bedenim…
Kar tanesi,
Hasrettir sana ağustos sıcağında yüzüm
Tezat bir arzu da hislerim sana
Hasrettir gölgede ışık,karanlıkta mum
Ben senin için terk edilmiş
Bir sokak lambası,bir cam kırığı
Çöpe atılan bir beyaz kâğıt
Ben senin için ezilen bir umut muyum?
Hasrettir oysa gölgede ışık
Karanlıkta mum…
Artık hiç heveslenme
Ey kahırlı sevdam
Çünkü ben kalkanlarımı indirdiğim
Kanlı bir savaşta,
Ser veriyorsam,kendimce kaybederim

Keşke uzatmalı dakikaların
İçime yapışkan duygularını
Çekip bir kenara atabilseydim
Ben keşke bilmediğin kadar
Ulaşamayacağın derinlerde olsaydım
Yapabilseydim keşke yapabilseydim de
Her şeyi sıfırlayıp
Kendimce kalabilseydim…

30.08.09…01.35