Kendimce Şiiri - Gürbüz Öztürk

Şehrin ölümü anlayan
sokaklarında dolaşırdım.
Ayaklarım bir saatin yelkovanı
gibi ahenkli
ve dur durak bilmeden
ve sanki
zamanı yakalamak isteyen
yelkovanlar gibi
ve sanki o özentiyle
saldırıp dururdu zamana
oysa zamanla problemi
yoktu ayaklarımın
zaman neyi istiyorsa
nereye istiyorsa
oraya taşıyordu bedenimi
bitimse bitimdi
ölüm dört harflik bir kelime
kadar hafifti
yolların bozuk
yada yokuş olması
hiç önemli değildi.
.............
ayaklarım yalvarıyordu zamana
'çık aradan çık
seninde istediğin bu değil mi
çık ve yollarını sil bir kalemde
menzilsiz bir ölüm ver bana'
...............
Şehrin ölümü anlayan
sokaklarında dolaşırdım
hava da soğuktu üşümezdim
bedenimde votka dolaşırdı
votkalı bedenimle yatardım
usulca ve hiç korkmadan
bir sürü mezar taşından
en yoksul olanının yanına.
..........
ciğerlerimde sızılardı,anlamazdım
ölülere okunması gereken duayı
okuduktan sonra
dudaklarımda menzilsiz ölümün
amatörce ve doğaçlama
ve hazırlıksızca
ve cansız en kralca
performansını sergiler
derin bir uykuya dalardım
kendimce.