Kendimce.. Şiiri - Hülya Perin

Bir sonbahar günü daha geçiyordu,
Elime takılan bir kagıtım birde kalemimdi,
Hep isyan ederek karalıyordu,
Sertti,hırslıydı keşkelr hep benim içinmiydi,
Kendimle olan kavgalarımdan yorulan beynimdi,
Bıktım,bıktım canım anlıyormusun.

Artık duygularımı,düşüncelerimi,
Dile getiremiyor konuşamıyordum,
Bir cıkmaz içinde kanat çırpıp
Sadece ve sadece kendimi yoruyordum,
Bütün bu çabalar,çırpınışlar,stresler..
Üstünkörü bunalımlar,buhranlar,deprezyonlar,
Hep senin içindi,hep senin için
Ama bu bütün duygu selimi,
Nefrete dönüştürücesine soruyorum,
Sen ne yaptın ki benim için,

Hep hayallerimi umutlarımı,
Sırtıma vurup yürüdüm öylesine,
En soguk günlerde bile,
İçimde olan yangınıda anlayamadım,
Bagırdım kendi içimde olan yankıları bile duyamadım,

Hep bir umut ışıgı içinde,
Güneşin battıgı yerden tekrara dogacagına inandım kendimce,
Mavilige diktigim pembe hayellerim vardı,
Ama maalesef mavilikler hep yamalı kaldı,
Agladı,kanadı,hep isyan etti karardı,
Anlabiliyormusun beni bitanem,
Ama sen yoktun dogmamıştın ben bunları yaşarken,

Bir kuşuın uçabilmesine sevinen yüregim,
Tutulmuştu bir tufana,
Sonbahar yaprakları gibi bir oyana bir bu yana savrulup,
Sadece ayaklar altında çıtırdı ediyor,
Haykıramıyor,konuşamıyordu,tarif edemiyordu,
Çünkü; oda kavrayamamıştı bu yogunlugu,

Birbirinden ayrılmamacasına her an yanında bulunmasına ragmen,
Onun kokusuna hasret kalan,
Deliler gibi sevişen ceylanlara takıldı,aklım..
Ve o denklemlerde kaldı..
Şimdi ise bir kuru sonbahar yapragı gibi,
Kalbim ellerimde yürüyorum;
Ahenkli ölümlere…
19.11.1998
Perşembe