Kendim ile Baş Başa Şiiri - Hüdayi Azbay

Son taşın bir gül olsa düşse gülüşlerinden
Yar uzaktan uzağa dalayım ülfetine
Gölge gibi süzülüp gitsen de düşlerimden
Ey mefhumum razıyım hasretin külfetine

Hüzünle yokluğunun kapısını dövende
Mahşeri bir sensizlik döver durur havanda
Sen için her kısmeti başucumdan savanda
Sensizliğin koyunda talibim uzletine

Düşünce siluetin zihnimin burçlarına
Serinliğin dokunur böğrümün uçlarına
Yırtıp ölümlerimi sığdır avuçlarına
Aynadaki yüzünün kavuştur izzetine

Ötelerde melekler döker diye zahire
Sana susazdığımı yazamadım şiire
Yokluğuna sarılıp bal ekerim zehire
Dayanamam dokunsa bir günah iffetine

Sensizlik yokuşunda aşamadım bendimi
Âlem piştiğim sanır kimse bakmaz yandı mı?
Herkes beni dinle der, kendim ise kendini
Eremedim kendimi bilmenin hikmetine…