KENDİM
uzak dağ başlarında kalmış iyilikler
hasat ettiğim kötülükler dolanıyor ayaklarıma
yakınlaştırıcı gözlükler bile yetmiyor iyiyi görmeme
kendi yarattığım cehennemde yanıyor ruhum
eriyor sözcükler ağzımdan çıkamadan
kendi hecelerimde boğuluyorum
umutsuzluğun gölgesi bile çürütüyor etlerimi
yarının korkusu sarmalıyor kalın bir şal gibi
bugünün ayrıntılarını yaşayamadan....2010 şubat Gül Yıldız
Kayıt Tarihi : 14.4.2010 23:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!