Kendi Yüregine Yaslan - 1

Yazdikca
siir tutustu, cogaltti cigligimi...
Unutur muyum hic,
asinmis bir durgunlugun
icinden geciyor yeniden gökyüzü.
Bu aksam ilk kez yanitsiz kaliyor
kumlara dagilan gülüsün,
ve icli ürpertileri gecmisin.
Bir cizgi gibi zamanda yitmis
O pegasus sesinle, bu kacinci dilini yiyisi ermisin.
Sessiz,titrek bir ibre gibi
Yagmurlarin kirmizi yagdigi bir kentte
Yüregini maviye devreden bir babanin
Kendini terk edip giden
Siddeti oksamamis ellerini
Kim anlayabilir, dislerinde gizledigi
Biraz ihlamur kokan sifrenin anlamini
Ve daha ne kadar yanitlayabilir,
Sol avucundaki üzülmüs güz yapragi
Üzerine örtüp giden o koyu o korkak
alni kirismis yeminsiz klabaligi
Hicbir sey,
el izlerimi gizleyen bir cam bile
bunca cabuk dagilmiyor cözülmüs aci renginde
vakit ne olursa olsun
mevsim özlediginin resmini tasiyor
cigliklarin gizlendigi yakasinda
siz de görüp durdunuz
uyumun alcakligi gülüyordu
denizin kacak bir cakil tasi ile birlikte
agrilari artmis ayaklarinin altinda.
Biz diyemediniz,
bizi kalin bir agri saydiniz
solgun sözlerinizin arasinda
dilinizde ilk silkinme
bicimlenen bir yaz suyu olma pahasina
ölecek bugün yarinin aynasinda
soylu bir ses gezinecek,
yolcunun geride biraktigi eflatun barakasinda...