Kendi sesime uzak Şiiri - Muhammed Yağmur

Bazen aynaya bakarken
orada duran adamı tanıyamıyorum.
Gözlerinin ardında,
yıllar önce susmuş bir şehir var.
Sokakları boş,
kapıları kilitli,
rüzgâr bile uğramıyor artık.

Konuşmak istesem,
dilimde kelimeler ağır taşlara dönüşüyor.
Kimseye atamıyorum,
kendime bile.
Sözlerim,
duvarların arkasında yankılanıyor,
ama bana geri dönmüyor.

Adım hâlâ aynı,
yüzüm hâlâ tanıdık,
ama içimdeki ben çoktan göç etti.
Gittiği yerin haritası yok elimde,
bulmaya çalışsam da
her yol başka bir çıkmaza saplanıyor.

Geceleri uykum hafif,
her tıkırtıda uyanıyorum.
Biri gelir de
yerime beni bırakır mı diye bekliyorum.
Gelmedi.
Gelmez de.

Ve sabahları,
güneş pencereden girerken
anlıyorum ki
en büyük uzaklık,
kendi sesini duyamamak.