Kendi Sanmayın Şiiri - Mehmet İslami

Yüce dağın başındaki boradan
Sakın ha korktu da sindi sanmayın
Namert çeşmesinde akan şıradan
Devâ diye içip yundu sanmayın

Hoş olan gönüller ezelden gülzâr
Eğilmeyen başa dünya olur dar
Dünya cennetinde münkir bahtiyâr
NÛH’ un GEMİ’ sinden indi sanmayın

Şeytanın tuttuğu mülevves ele
Uzak dur, aldanma, zehr akan dile
Âşkı sevdasıyla sararan güle
Bülbülü, sırtını döndü sanmayın

Dünkü etek öpmek için sıraya
Girene bak, bugün çıktı saraya
Yahudiyi kattığın çün sıraya
Yalpalayan ata bindi sanmayın

Bana diyorlar ki; derdi, elemi
Eline al da yaz âşık kalemi
Dün efendi iken bugün köle mi?
Katlettikleri TÜRK; Hindi sanmayın

ÎLM Ü LEDÜNNİ’ den sır sezdiren var
Münker’ i, mürtedi bir azdıran var
Eldeki kaleme bir yazdıran var
AKD-İ MİSÂK’ ından döndü sanmayın

Hikmet Elâ gözde Esrar kaşında
Yazdıran var buna haddi dışında
Kudreti gör toprağında taşında
Nemrut’ un nârına yandı sanmayın

Şudur şeraiti İSLÂM’ ı üzen
Dinsizin dinime kurduğu düzen
Dini, Milli derdi, çileyi yazan
Âşık İSLÂMİ’ de, kendi sanmayın