Kendi Mükemmelim Şiiri - Erva Özbaba

Galaksiler keşfedilir hunharca
Tozlarından seke seke
Kaçsan kaçılmaz, tutarlar paçandan
Renklerle, hayvanlarla ya da şiirle
Üçümüz beşimiz sorgulanır
Tozlu raflardan geçen dertleri sormadan
Herkes kendine, herkes nefsine
-ne de olsa-
Piyonlarının her kelamı mübarek
Ne anlarlar hoş laftan (sen de)
Akıl kıt şeker kıtlama
Etten kısar sütten keser
Her şeyde izi olacak ya(!)

Üstüne alma sen de fazla
-morlanırsın-
Çok şair geldi geçti
Atı şahlanan, atı uçan, atı kaçan
Tema bizden
-ne de olsa-
Hepsi aynı yolda; yazdı, çizdi
Kararmaya yüz tutacak
Bir zerremiz bile kalmamışken
Ama onlar kendini bilir
Elin parmağı dilin kemiği kadar
Çok da zor olmamalı
İşlevli bir zihin kendi çapında(!)

Şiirin elinde kalem kalemin ucunda şiir
Olmasını isterdim
-seneler çuvala girmeden önce-
Gülücükler saçamıyorum istesem de
Gerçi istemem; o ayrı mesele
Şans herkese verilir.
O yoncanın yaprağını bulana kadar.
Tozlanmış raflar ve şiirler
Gidenin gelmeyişinden.
Gelmesini istemesek de.
Oynanan oyunlar gibi her şey
Dünyadan uzak, mükemmele yakın.
Savrulduğumuzla kalalım, uçurumdan uzakta.

Aranılan kimsede değil
-hiç bulunmadı da-