Kendi Mahşerin Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Hangi acıya sebep boğazını sıktıysa kirli eller taş üstünde taş bırakmayacaktır tüm iyiler.

Azabın yeri beden değil zihindir.
Beden çekerken azabı zihin gerçek sınava gebedir.

Hey ahali!
Gündüzün aydınlığına kanıp da gecenin karanlığına gafletle nasıl yumarsın gözlerini?

Sen sanır mısın ki;
Her sağanak çiçek açtırmak
Her çiçek şifalandırmak
Her uzanan el de
İyilik yapmak içindir?

Oysa tüm sanrılarının sınavı
çektirdiğin azabın bedeli olarak
yoluna ziftten tohumlar ekecektir.
Ayağını bastığın yer
bataklığa dönüşürken
tuttuğun gül goncası
zehir açacak
uzanmasını beklediğin eller
tüm taşları yerinden oynatacaktır..

Söyle şimdi:
Kim bulmamış ki âlemde ettiğinin bedelini?
"Ah" alıp döktürdüğün gözyaşları
ne zaman bulmamış ki
"ah" olarak sendeki yerini?

Aç gözlerini ve
pür dikkat seyret kendini.
Bak ellerinin tersine ve düzüne
kimi ittin elinin tersindeki kibirle
kimi tuttun çıkarsızca elinin öpülesi içiyle?
Taş üstünde taş kalmadan önce
gör kendini
kendi kurduğun mahşerinde.

Gör ki
sıktığın tüm boğazlardan
affa çıkasın,
Gör ki
boğazındaki urgan dahi üzülüp
senin affın için yakarsın.

Elbet bulursun bir yol
yıkarsın azap veren ellerini
dökersin kirlerini.
Lakin son nefesine kadar
görmezsen kendini
"ah" ile dolup taşan
için ne olacak şu için
iyice düşün şimdi.