Kendi Kendinin Zulası Şiiri - Seyfi Karaca

Dünya..
Anlamsız bir kelebek kanadını
Çakmak gazından yanıp uçan dağılmış kuşluksuz yuvada
Sözümü kesme de dinle...
Binbir siyah karmaşaşı işlek ehliyetsizlerle
Gönül konakları milatsız birzamandan beri derme ve çatma
Söküğünü dikemez
Açığını kapayamaz
Kimliğini lanet yüklü sözlüklerden iğne oyasıyla işleyen
Kendi ağrı sızısı önünde
Tapu gibi kendi geleceksizliği dikili
Kıtlık kazancını gün günü...kesme sözümü de dinle..!
Elinden geleni arkasına
Zulalama luzumuna bile (k) ayıbı gereksiz
Ettiğini edeceğinden fazla,
Dediğini demeyeceğini bırakmayan
Bütün sırrını herkese söyleyen aynayı dosta yarelenip
Açlığıyla yönetili
İşşizliğiyle terbiyeli
Terbiyeli terbiyeli dımığına dokununca
Ağzındaki sövüş sayış birikintilerini
Acılarına boşaltıp sofra katığı eden...
Dinle....
Yüzü okşanmamış öksüz bir gülüşü
Ve nicelerdir kalbe uğramayan yaşam denen sevincini
Terke çarkederek dünya...
Sanki ölüme mahkumen
Ölümlere hoşgeldin etmekte
İster istemez

Seyfi Karaca...........Kasım / 10