Kendi Kendime Sevmekten Bıktım Usandım

Ne çok sevmiştim yarim seni….
Sen yanımda yoktun ama sanki yanımdaymışsın gibi,
Ona göre yaşadım,ona göre hareket ettim....
Senden başkasını görmedim,duymadım,bilmedim...
Sen görmesen de duymasanda,
Ben sen görecekmiş gibi,sen duyacakmış gibi sana sadık kaldım…
Çünkü; gözünden düşmemeliydim,söz vermiştim sana…
Ve delikanlı adam verdiği sözlerin arkasında durmalıydı....
Hatalar yapıp,hatasız kul olmaz sözünün arkasına sığınmamalıydı...
Bende seni işte böyle sıfır hatayla özü sözü bir şekilde sevdim....
Oysa sen nasıl harcayabildin beni, seni böyle delicesine severken
Söyle be Kim sevebilirdi ki seni benden başka böyle ölürcesine...
Yazıklar olsun be sana! ! ! ! mükafatım bu mu olacaktı..
Ne çok güvenmiştim yarim sana...
Sen dedin diye,söyledin diye,söz verdin diye,
Yarın gelecekmiş gibi,yarın kavuşacaz gibi,çocuklar gibi,deliler gibi,
Sabırla,seni yıllarca bekledim…..
Hiç umutsuzluğa kapılmadım...
Yarim söylediyse yapar,sözünde durur dedim...
Yarimde benim gibi içi dışı bir dedim...
Verdiğin sözleri,hiç söylememiş gibi inkar edebileceğini,
Nereden bilebilirdim......
Öyle bir kamufle olmuştun ki içindeki şeytanı görememişim
Vay be insanoğlu demek ki gerçekten çiğ süt emmişti
Canım dediklerin canımı alabiliyorsa
Fazla söze de gerek yoktu...
Senin hasretinden senelerce çektiğim çileler,
Bu acımasız hayat bile yıkamamıştı
Senin beni yıktığın gibi...
Ayağa kalkamıyor,kendime gelemiyor,gülemiyor
Nefes almak bile zor geliyordu artık
Ama maalesef;
Dünyamı başıma yıksan,peni perişan etmiş olsanda
Ben hep seni sevmiş,ben hep seni beklemiş,ben hep seni yazmıştım
Ama bir gün deli gönlüm diyecek ki! ! !
Yeter bu kadar sevdiğin,
Salla gitsin....
Sabrım da diyecek ki! ! !
Yeter bu kadar beklediğin,
Önüne bak gitsin....
Ve o günde yazdığım kalemim diyecek ki! ! !
Yeter bu kadar yazdığın karala gitsin....