Kendi Kafesimdeki Tilki Şiiri - Ömer Dalman

En büyük oyunları
en büyük entrikaları
’yakın kan savaşlarını’
yüze gülüp, alttan dişleri gösteren
o zafer kinini ve
sevinçlerimdeki o dayanılmaz sessizlikleri
tepkisizlikleri
Kendi Kafesimdeki Tilki’de gördüm.

Güç yarışlarını,
materyalizmin krallığını
ve krala gösterilen çaresiz, yapay saygıyı
yalandan önünde eğilmeleri
arkadansa kıkırdamaları
Kendi Kafesimdeki Tilki’de gördüm.

Merhametin, sevginin, saygının
güce göre dağılımını
bireysel saygının maddeleşmiş halini
aylarca arayıp, sormamaları
ve belki de ölümde kalımda bile
umarsız kalmaları
Kendi Kafesimdeki Tilki’de gördüm.

böylece inceldikçe inceldim
kendime ‘gerçek sevenler’ edindim.
Gerçek Sevgi’yi bu yüzden bağrıma bastım
ve ben o kafeste
’sevgilimden başka’ kimseye
sıcaklığımı, güvenimi, imanımı teslim edemez oldum.

yıllar boyu bize öğütlenenlerin
manevi değerlerin
dürüst paylaşımların tam tersini
Kendi Kafesimdeki Tilki’de gördüm
ve
Tilki’ye karşı Tilki gibi renk vermemeyi
yapay gülümsemeyi de
yine Kendi Kafesimdeki Tilki’de gördüm.

Tilki gibi çeliklendim
geçirimsiz oldum da
yine de kendimi Tilki gibi etmedim.

ben yine hep kendime
gerçek sevgiye
ve sevgilime tutundum.
İmanımı sadece kendime teslim ettim.

Ben dünyanın kaç bucak olduğunu
yaptığım sürüyle seyahatten filan değil
yıllarımı geçirdiğim, bir zamanlar inandığım
çocukluğumu, dostluğumu, doğallığımı
şüphe etmeden paylaştığım
Kendi Kafesimdeki Tilki’de gördüm.

(Temmuz 2006)